Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjny dla Dzieci „Arka”

Od 1 kwietnia 2014 roku realizujemy projekt współfinansowany ze środków PFRON, w ramach którego został powołany Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjny dla Dzieci „Arka”. Ośrodek zapewnia wsparcie 10 dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu, a terapia prowadzona jest według Systemu Nauczania Kierowanego potocznie zwanego „metodą Petö”.
Żadna metoda ani technika rehabilitacyjna nie jest w stanie zaspokoić złożonych potrzeb dziecka wynikających z uszkodzenia mózgu i jego potrzeb rozwojowych, dając jednocześnie wsparcie rodzinie.
Głównym celem systemu jest przygotowanie niepełnosprawnego dziecka do samodzielnego życia oraz aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie. Jest to także system wychowywania w atmosferze miłości, poszanowania godności, poczuciu bezpieczeństwa.

Dziecko z wczesnym uszkodzeniem mózgu musi nauczyć się wielu umiejętności, które zdrowe dziecko nabywa nieświadomie i automatycznie poprzez zabawę z rodzicami, poznawanie własnego ciała i otoczenia, kontakty z dorosłymi i ich naśladowanie.
Rozwój i nauka dotyczy wszystkich dzieci, w tym dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wynikającymi z uszkodzenia mózgu, które mają trudności z mową, myśleniem, słuchem, wzrokiem, problemy ruchowe, intelektualne i emocjonalne. Mają one więcej umiejętności do opanowania i potrzebują na to zdecydowanie więcej czasu.
Wielokrotne powtarzanie czynności w  różnych  okolicznościach w ciągu każdego dnia powoduje ich utrwalanie i w konsekwencji poprawę funkcji, prowadzącą do możliwie największej autonomii.

Nasi podopieczni mają duże problemy z komunikacją werbalną. Choć najczęściej potrafią wypowiedzieć kilka słów lub sylab, olbrzymią trudność sprawia im jednak wyrażanie swoich poglądów, potrzeb i emocji, tym większą im większa jest ich niepełnosprawność ruchowa. Na ogół świetnie rozumieją mowę i przy odpowiednim wsparciu oraz dobraniu odpowiednich metod i strategii wspomagających porozumiewanie, możemy pomóc im w pełnej komunikacji z otoczeniem. Praca z dziećmi z mózgowym porażeniem dziecięcym wymaga zintegrowanych oddziaływań wielu specjalistów, którzy w swojej pracy muszą uwzględniać wszystkie deficyty rozwojowe związane z tą niepełnosprawnością. W tym także te, które dotyczą problemów w porozumiewaniu się z innymi. Takie kompleksowe podejście w przygotowaniu osoby niepełnosprawnej do niezależnego życia możemy odnaleźć w systemie Nauczania Kierowanego.
System Nauczania Kierowanego bazuje na pracy zespołu interdyscyplinarnego składającego się z pedagogów, fizjoterapeutów, psychologów, logopedów którzy realizują zintegrowaną edukację i rehabilitację niepełnosprawnych dzieci. Program terapeutyczny wymaga ścisłej współpracy wszystkich specjalistów pracujących na co dzień z dziećmi. Każde zajęcia w Systemie Nauczania Kierowanego są tak przygotowane, aby wszystkie dzieci mogły w sposób aktywny komunikować się używając różnych strategii AAC ( Alternatywnych Metod Komunikacji).

System    nie   wymaga   drogiego   sprzętu.   MEBLE   PETÖ   składają   się  z drewnianych drążków, umożliwiających niepełnosprawnemu dziecku w każdej pozycji (leżenie, siedzenie, stanie i chodzenie) naukę chwytania, trzymania, puszczania/uwalniania z chwytu, fiksację, orientację w linii środkowej ciała oraz gwarantują mu bezpieczeństwo, prawidłową postawę i aktywną zmianę pozycji.
Aby praca z dziećmi w Ośrodku „Arka” przyniosła oczekiwane efekty nasi terapeuci uczestniczyli w szkoleniu, którego organizatorem było Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok Za Krokiem” w Zamościu, które jako jedyne w Polsce specjalizuje się w metodzie pracy Nauczania Kierowanego z dziećmi z wczesnym uszkodzeniem mózgu. Trenerzy prowadzący zajęcia praktyczno-teoretyczne, zostali wykwalifikowani za granicą m.in. w Budapeszcie, Belgii. Szkolenia takie są bardzo kosztowne. Nam udało się w wyniku prowadzonej rekrutacji zakwalifikować 7 terapeutów na szkolenie bezpłatnie. Jedynymi kosztami do pokrycia przez uczestników były koszty zakwaterowania.  Dodatkowo dwóch terapeutów odbyło tygodniowy staż w zamojskim ośrodku z zakresu Modelu Zintegrowanego Wsparcia, będącego modyfikacją Systemu Nauczania Kierowanego oraz z zakresu ICF i metod Alternatywnej Komunikacji AAC.

Nasze Stowarzyszenie od ponad roku zabiegało o możliwość przeszkolenia zespołu terapeutycznego. Obecnie naszym priorytetem jest wprowadzenie do terapii alternatywnych i wspomagających metod komunikacji. Niebawem część naszych terapeutów ukończy odpowiednie szkolenia wspomagające rozwój mowy oraz różne techniki i metody motywujące dzieci niepełnosprawne do komunikacji jako istotnego elementu w procesie nauki porozumiewania się (m.in.: MAKATON-system gestów i symboli graficznych, PECS-system znaków graficznych i symboli).

Artykuł napisany na podstawie książki Pani Marii Król „ Mózgowe Porażenie Dziecięce. Księga pytań i odpowiedzi” oraz materiałów kursowych.

Przejdź do galerii

Historia rehabilitacji w Stowarzyszeniu

Na początku była nas szóstka, Ja i piątka niepełnosprawnych dzieci. Był to rok 2004. Zajęcia, za które płacił MOPS odbywały się w siedzibie CARITAS w Łowiczu. W krótkim czasie przybyło więcej dzieci i było nas 15. Po niespełna roku zajęcia rehabilitacyjne przeniosły się do prywatnego mieszkania na os. Bratkowice. Za ćwiczenia nadal płacił MOPS, natomiast dzieciaki reprezentowało stowarzyszenie, które swoją siedzibę miało przy ul. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Rehabilitacja nadal odbywała się w mieszkaniu na os. Bratkowice w pokoju o wymiarach 12 m². Wraz z mężem pomalowaliśmy pokój w dziecięce kolory, przykleiliśmy kolorowa tapetę w słonie tak, aby dzieci czuły się w nim dobrze. Nie mieliśmy sprzętu, więc po kilku tygodniach udało nam się odłożyć trochę grosza i zakupiliśmy jeden wałek, dwa zrobiłam własnoręcznie, zakupiliśmy piłkę rehabilitacyjną, używany stół do masażu, a od zaprzyjaźnionego łowickiego lekarza pożyczyliśmy materac. Pokój był gotowy, a mój dom przerodził się w „przychodnię”. Mimo wielu uniedogodnień panowała w nim iście rodzinna atmosfera. Rodzice z pociechami uczęszczali na rehabilitację dwa razy w tygodniu. Dzieląc wspólnie radości i smutki zaprzyjaźniliśmy się ze sobą.

W listopadzie 2005 roku przyszedł na świat nasz syn. Ja rehabilitowałam dzieci, natomiast rodzice kołysali Błażejka do snu. W tym czasie wiele osób zgłaszało się z prośbą o przyjęcie na rehabilitację kolejne dzieci. Dlatego w między czasie kończenia studiów magisterskich na Wydziale Fizjoterapii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, a robieniem kursów specjalistycznych uprawniających mnie do pracy z dziećmi z uszkodzeniami CUN, intensywnie szukaliśmy większej powierzchni dla naszej grupy podopiecznych.

Czytaj więcej...